Wyzwanie

Od miesiąca nie robię nic innego tylko bransoletki. I to głównie ze sznurka. Doszło do tego, że moja mama mi zarzuciła, że nie robię wystarczająco kobiecej biżuterii (w kontekście rozmowy: dla kobiet po 30-tce moja biżuteria nie będzie interesująca). Cytując pewnego serialowego bohatera: CHALLENGE ACCEPTED!

No dobra... najpierw zrobiłam kilka kobiecych bransoletek :D Ale potem postanowiłam, że nie zrobię kolejnej bransoletki, dopóki nie wyprodukuję 10 par kolczyków. W miarę możliwości powinny się od siebie różnić. Przynajmniej kolorem! Z tym postanowieniem siadłam, rozłożyłam koraliki i... miałam kompletną pustkę w głowie.

A potem jakoś poszło. Próbowałam zrobić kolczyki gronka, ale chyba jestem jakaś upośledzona pod tym względem, bo jeszcze nigdy mi nie wyszły. Za to baza została (wykorzystałam łańcuszek z bazy pod bransoletkę charms, która też nigdy mi nie wyszła) i uprościłam trochę kolczyk. Powstała z tego cała seria :)

Kolczyki z kwiatkiem gdzieś zobaczyłam niedawno i akurat miałam zawieszki (chociaż zupełnie inne), więc skopiowałam pomysł. Wyszły trochę ciężkie, więc trzeba jeszcze nad nimi popracować, ale generalnie idea pozostanie.

Kokosa męczyłam od momentu, jak przyszła ostatnia paczka. Mam go sporo i zero pomysłu na zagospodarowanie. Wykorzystałam więc najprostszy schemat: perełka i zawieszka. Miałam problem ze szpilką, bo za nic w świecie nie mogłam dopasować oczka, ale w końcu się udało.

Kupiłam fajne kolorowe koraliki. Pomyślałam sobie, że zrobię zakręcone, optymistyczne kolczyki. Nie wyszło. Dużo lepiej wygląda wersja z przezroczystym i czarnym koralikiem :)

No. To mamy dziewięć par. Utknęłam na dziesiątej, jak zwykle. Chwilowa niemoc twórcza mnie dopadła, ale jakaś wizja mi się ukazała, kiedy spojrzałam na czerwone kolczyki na łańcuszku. Zawsze mnie bawiło poetyckie nazywanie swoich wytworów. Tak, jakbym robiąc kolczyki pisała książkę, za którą dostanę Nobla. I tak powstały kolczyki „Motyl Siedzący Na Pąku Róży”. Bo wizja była poetycka właśnie :)